Wskaźnik gotówki

Mówiąc o ekonomii i finansach, termin wskaźnik gotówkowy służy do określenia prawnego wskaźnika gotówkowego lub obowiązkowego wskaźnika gotówkowego. Oznacza to, że pieniądze, które instytucja finansowa musi utrzymywać bez możliwości wykorzystania ich do udzielania pożyczek lub inwestowania. Innymi słowy, procent pieniędzy, które muszą być przechowywane w pudełku (konto w BC). Władze monetarne każdego kraju ustanawiają obowiązkowe minimum, które ma być obowiązkowo zgodne, co pozwala instytucjom finansowym na posiadanie wyższego procentu gotówki, ale w żadnym wypadku nie mniejszego. Jest to instrument powszechnie stosowany w polityce pieniężnej. Im niższy wskaźnik gotówki, tym większa ilość pieniędzy na rynku.

W większym i bardziej realnym ujęciu wskaźnik gotówkowy (C) banku jest obliczany jako jego rezerwy (R) wśród wszystkich przyznanych depozytów (D).

Funkcja wskaźnika gotówki polega na tym, że mnożnik pieniężny nie jest nadmiernie wysoki. Celem jest możliwość zagwarantowania krótkoterminowej wypłacalności banków, a dostarczane przez nie środki nie pomnażają się w niekontrolowany sposób.

Przykład: Jeśli wskaźnik gotówki wynosi 1%, oznacza to, że kiedy zabierasz 1000 € do nowego banku, musi on zaoszczędzić 10 € w swoich rezerwach. Zwykle banki przechowują te rezerwy w banku centralnym kraju.

Wskaźnik gotówki według kraju

Ten procent różni się w zależności od kraju lub waluty. Przyjrzyjmy się wskaźnikowi gotówki w różnych krajach na świecie:

Źródło: Banki centralne poszczególnych krajów.

Redaktor poleca:

Efekty wskaźnika gotówki

Zobowiązania obliczalne we wskaźniku gotówkowym