Euro

Jak przewidywano w latach 80. wraz z utworzeniem Unii Europejskiej, wywodzącej się z byłej Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej, integracją krajów pod względem politycznym, gospodarczym i społecznym, zwłaszcza integracją społeczno-polityczną i utworzeniem jednolitego rynku Unii Europejskiej, w perspektywie średnioterminowej stworzenie wspólnej przestrzeni gospodarczej, której waluta była taka sama dla wszystkich krajów tworzących UE.

W ten sposób, po utworzeniu unii politycznej i gospodarczej, polityka monetarna musiała być kierowana przez ten sam podmiot, Europejski Bank Centralny (EBC), który do tej pory miał zastąpić krajową politykę monetarną każdego kraju i który miałby być o krok dalej w tworzeniu europejskiego systemu federalnego, przed harmonizacją i unią fiskalną, która jest ostatnim krokiem, którego brakuje całkowitej unii.

Wprowadzenie euro do obiegu

Euro zostało wprowadzone do obiegu 1 stycznia 2002 r., jednak oficjalnie funkcjonowało od 1 stycznia 1999 r., kiedy wszystkie waluty narodowe większości krajów europejskich były powiązane z euro po stałej cenie, opartej na wartości i sile każdej monety. W ten sposób ma on stworzyć ten sam podmiot gospodarczy dla reszty świata, sprzyjać transakcjom między krajami członkowskimi i stworzyć walutę wystarczająco silną, by stawić czoła globalnej dominacji dolara i funta szterlinga.

Jednak choć zrodziło się ono z wielkimi oczekiwaniami, różnice makroekonomiczne między państwami członkowskimi, mocne strony poszczególnych gospodarek oraz silny globalny kryzys finansowy od kilku lat stawiają euro w sytuacji ograniczającej, proponując nawet jego rozwiązanie, a niektóre kraje osiągają rozważyć możliwość porzucenia euro i odzyskania starej waluty.

Mimo to wspólna waluta jest atutem w mobilizacji kapitału, towarów i handlu, co zostanie sformalizowane po przystąpieniu wszystkich krajów do unii walutowej.

Kraje, które dzielą euro