Τα καθήκοντα των διαχειριστών των εισηγμένων εταιρειών είναι οι κατευθυντήριες γραμμές και οι υποχρεώσεις που ορίζει ο νόμος περί κεφαλαιουχικών εταιρειών στους ισπανικούς κανονισμούς σχετικά. Έτσι, καθιερώνεται ο τρόπος με τον οποίο πρέπει να διοικούνται και να κατευθύνονται οι επιχειρήσεις.
Επί του παρόντος, τα καθήκοντα των διαχειριστών των εισηγμένων εταιρειών περιλαμβάνονται στον νόμο περί κεφαλαιουχικών εταιρειών, πιο συγκεκριμένα στο Κεφάλαιο V του Τίτλου VII, που ονομάζεται «Η ευθύνη των διαχειριστών».
Στην ισπανική νομοθεσία, αυτές οι έννοιες αναπτύχθηκαν σταδιακά μέσω των διαφορετικών κανονιστικών ενημερώσεων που έχει βιώσει αυτός ο τομέας όλα αυτά τα χρόνια. Τα κύρια προηγούμενα σχετικά με τα καθήκοντα των διαχειριστών βρίσκονται στον περί Εταιρειών Νόμο του 1951, με τις αντίστοιχες αναθεωρήσεις του τις επόμενες δεκαετίες, και στον Νόμο για τη Διαφάνεια του 2003, ένα προηγούμενο βήμα πριν από τον ισχύοντα νόμο που θεσπίστηκε το 2014.
Με την ισχύουσα νομοθεσία ενισχύθηκαν τα καθήκοντα των διαχειριστών των εισηγμένων εταιρειών και πολλών άλλων ρυθμιστικών σημείων για να σηματοδοτήσουν και να βελτιώσουν τις αρμοδιότητές τους.
Βασικά, τα σημεία στα οποία βασίζεται αυτή η σειρά κατευθυντήριων γραμμών με τη μορφή καθηκόντων είναι δύο: το καθήκον της επιμέλειας και το καθήκον της πίστης. Καθώς ο νόμος εμβαθύνεται, και τα δύο καθήκοντα εξηγούνται προσεκτικά από διαφορετικές απόψεις.
- Υποχρέωση επιμέλειας: Σύμφωνα με το νόμο, οι διαχειριστές πρέπει να ασκούν αποτελεσματικά τη θέση τους, να ενημερώνονται επιμελώς και γρήγορα για την πρόοδο και την εύρυθμη λειτουργία της εταιρείας, να διορίζουν και να απομακρύνουν διευθυντές, να αναλαμβάνουν την ευθύνη για τα καθήκοντα επιτήρησης ή εποπτείας της εταιρείας και να ενεργούν ανάλογα. και σύμφωνα με τους ισχύοντες κανονισμούς και το ίδιο το καταστατικό της εταιρείας.
- Καθήκον πίστης: Οι διαχειριστές θα έχουν την υποχρέωση να ασκήσουν αυτή τη θέση πράττοντάς την ως πιστοί εκπρόσωποι της κοινωνίας και να εκτελούνται με καλή πίστη. Επίσης σημαντική είναι η ευθύνη τους όταν λαμβάνουν αποφάσεις με τρόπο που είναι επωφελής για την εταιρεία και όχι για τους ίδιους. Με άλλα λόγια, αποφυγή πιθανών συγκρούσεων συμφερόντων.